Είναι, λοιπόν σαφές ότι η εξέλιξη προς το καλύτερο είναι μια πολύ δύκολη υπόθεση. Η χρονική κλίμακα της φυσικής εξέλιξης είναι τόσο μεγάλη που αναρωτιέται κανείς αν μπορεί μέσα σε μία μονάχα ανθρώπινη ζωή να εξελιχθεί πραγματικά.
Εκατομύρια χρόνια χρειάστηκαν για να σχηματιστεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος και είναι φυσικό να στεκόμαστε με δέος και αίσθημα ανικανότητας απέναντι στις μεθόδους της Φύσης.
Αν αναλογιστούμε πόσο αργά κινείται η Φύση στα εξελικτικά ζητήματα των ζωντανών οργανισμών, είναι φυσικό να νιώθουμε κατά κάποιο τρόπο “καταδικασμένοι”.
Ο άνθρωπος έχοντας αναπτύξει την γλώσσα, μπόρεσε και ξεγέλασε λίγο τη Φύση και από εκεί που ήταν ο τελευταίος τροχός της αμάξης, αναρριχήθηκε στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας, χωρίς ωστόσο να έχει αλλάξει η σωματοδομή του, καθώς κάτι τέτοιο απαιτεί εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.
Και ενώ αυτό αποτέλεσε ένα εξελικτικό άλμα, τα ζωώδη ένστικτα δεν εγκαταλείπονται εύκολα. Οι πιο φωτισμένοι εκ των φιλοσόφων και των πνευματικών ηγετών μιλάνε για κυριαρχία επί των παθών μας που οδηγεί ένα ακόμη βήμα μπροστά εξελικτικά.
Αυτό είναι τόσο δύσκολο όσο ήταν να εγκαταλείψει ο άνθρωπος τον κανιβαλισμό, δεδομένου ότι ένας πιο εξελιγμένος άνθρωπος θα είναι σίγουρα χορτοφάγος και θα εκμεταλλεύεται την ενέργεια προς μαζικό όφελος και όχι κερδοσκοπικά.
Ένας επόμενος άνθρωπος, στην καλή του εκδοχή, δεν μπορεί να μην νιώθει συμπόνοια για τα συγγενή του ζώα, εφόσον έχει συνειδητοποιήσει πως κι αυτά νιώθουν τον ίδιο πόνο και αγωνία για τη ζωή τους. Ο ρόλος του λοιπόν θα είναι να τα προστατεύει. Έχοντας επίσης αναπτυχθεί επιστημονικά, θα είναι σε θέση να βρει λύσεις για τα προβλήματα που μαστίζουν την ανθρωπότητα, όπως η κατανομή της ενέργειας και της τροφής.
Όσο πιο συνειδητός γίνεται κανείς, τόσο εξελίσσεται. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι από εμάς λειτουργούμε ασυνείδητα, καταλαβαίνουμε πόση προσπάθεια χρειάζεται από μεριάς μας για να κάνουμε έστω ένα μικρό βηματάκι προς τα εμπρός.
Δυστυχώς η Φύση είναι σκληρή και λειτουργεί με το Νόμο του Ισχυρού. Εκείνος που καταφέρνει να επιβιώσει μέσα στον ωκεανό αντιξοοτήτων και δοκιμασιών είναι και εκείνος που έχει λάβει επιτυχώς όλα τα μαθήματα, χωρίς να αφανιστεί, και έχει μοιραία κάνει το βήμα μπροστά.
Ο άνθρωπος έχοντας αναπτύξει την επικοινωνία μπορεί και επιβιώνει ακόμη, αλλά ως πότε; Θα καταφέρει άραγε να κοιταχτεί στον καθρέφτη πριν όλα τελειώσουν και να αλλάξει σύμφωνα με τις επιταγές του περιβάλλοντος;
Μέχρι στιγμής, τα σημάδια δεν είναι αισιόδοξα. Ο κανιβαλισμός καλά κρατεί, αν και έχει αλλάξει μορφές. Αλλά, όπως λέει κι ο Ελύτης,
Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά
Εξάλλου η αλλαγή προκύπτει από εκείνους τους λίγους, τους ασυμβίβαστους, τους ονειροπόλους που υφαίνουν δρόμους για μας τους υπόλοιπους έχοντας αφήσει τα χνάρια τους με τον τρόπο ζωής τους και τη συνεισφορά τους στο κοινωνικό σύνολο.
Change is the only Constant