Όλα είναι δρόμος…
Η κυριολεκτική, αλλά και συμβολική – φιλοσοφική σημασία του δρόμου, μπορεί να καταφέρει να μας ταξιδέψει, σωματικά και νοητικά, ως τα πέρατα της γης και του σύμπαντος, αλλά και της ψυχής μας.
Ο δρόμος ως φιλοσοφικό σύμβολο κρύβει μέσα του και περιλαμβάνει όλα τα υπόλοιπα επιμέρους νοήματα του φιλοσοφικού στοχασμού, κι αυτό γιατί ο δρόμος συμβολίζει πάντοτε το πεδίο του αενάως μεταβαλλόμενου συμπαντικού γίγνεσθαι.
Όλα, λοιπόν, συμβαίνουν πάνω στο δρόμο. Η ανηφόρα και η κατηφόρα. Η ευθεία. Οι στροφές. Τα φυσικά φαινόμενα.
Για τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, ειδικά για τον Ηράκλειτο, ο δρόμος είναι ένας και αντιπροσωπεύει το γνωστό Έν της προσωκρατικής φιλοσοφίας. Θα λέγαμε καλύτερα ότι η Ιδέα του δρόμου είναι μία, και η Ιδέα αυτή είναι από τις σημαντικότερες για την φιλοσοφική αποκάλυψη.
Στον κόσμο των συνεχών αντιθέσεων, που απαιτεί πάντα μία σκηνή, η συνειδητοποίηση αυτής της Ιδέας είναι ταυτόχρονα πάναπλη, αλλά και συγκλονιστικά βαθυστόχαστη. Όπως συμβαίνει με κάθε αληθινή φιλοσοφική Ιδέα. Βρίσκει εφαρμογή από τα πιο απλά και καθημερινα, εώς τα δυσνόητα και ασυνήθιστα. Αυτό την κάνει και τόσο σπουδαία.
Στο βαθύτερο επίπεδο κατανόησης, η εμπέδωση της σημασίας του δρόμου ως κοσμικό σύμβολο, απαιτεί τη συμφιλίωση με τον “πόλεμο” των αντιθέσεων, που αρχικά φαίνεται σαν παράδοξο. Πρέπει κανείς να συμφιλιωθεί με την έννοια της συνεχούς αλλαγής και ύστερα να καταλάβει πως ο δρόμος μόνο μπορεί να την προσφέρει, αποτελώντας την ίδια στιγμή το Έν, αλλά και το παν που εκδηλώνεται πάνω του.
Κάθε παροντική στιγμή περιέχει το παν, το οποίο εκδηλώνεται και μετασχηματίζεται συνεχώς χωρίς ποτέ να προσθέτει ή να αφαιρεί από την ουσία, δηλαδή το Έν. Αυτός είναι και ο λόγος που το παν διέπεται από κυκλικούς νόμους, όπως ο κύκλος της ζωής, η γέννεση και ο θάνατος των αστρικών συστημάτων και οτιδήποτε παρατηρεί ο άνθρωπος με τη λογική του.
Δεν πρόκειται για την επαφή με το αντικειμενικό, καθώς το αντικειμενικό έχει κι αυτό το αντίθετό του. Ο άνθρωπος ως ένα μικρό ανάλογο του ενός, όπως είναι το κάθετι, έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί πως ο κυριολεκτικός και ο φιλοσοφικός δρόμος είναι πάντα μία μαθηματική εφαπτομένη, το σημείο επαφής του εκδηλωμένου με το ανεκδήλωτο.
Αυτή η καθάρια φιλοσοφική θεώρηση, απαλλαγμένη από θρησκευτικά δόγματα, συμπεριλαμβάνοντας τα κοσμικά υποκείμενα και αντικείμενα, μπορεί να προσφέρει μία τεράστια υπαρξιακή ανακούφιση αν μελετηθεί και νοηθεί εις βάθος.
Δεν υπάρχει ούτε αρχή, ούτε τέλος, παρά μόνο φαινομενικά.
Ο δρόμος δεν έχει προορισμό, αλλά είναι ο προορισμός.
Εγγραφείτε για περισσότερα…!
Change is the only Constant
